Ons huidige huis kochten we vanwege de tegeltjes in de hal. We kwamen zestien jaar geleden binnen en zonder ook nog maar iets anders gezien te hebben wisten we het: dit wordt het. Originele tegeltjes uit 1934, poreus, met bijna honderd jaar aan vuil in de poriën getrokken waar we uren op hebben geschrobd om ze toonbaar te maken, maar in een prachtig zwart-wit motief. We zijn er nogaltijd dolverliefd op. Misschien zijn andere mensen rationeler in een aankoop van een stuk of wat tonnen, maar wij kopen dus huizen op basis van vuile tegeltjes.
Het nieuwe huis heeft ook mooie tegels in de hal maar dat was niet waar we dit keer op vielen. Dit keer was het een groen kastje. In de keuken staat een oude ingebouwde kast, vermoedelijk uit eind jaren veertig, met glazen ruitjes, de verf is afgebladderd maar van een geweldige kleur groen. Een kleur groen die je tegenwoordig niet meer ziet, ik sluit niet uit dat dat komt doordat de verf inmiddels verboden is. Omdat de rest van de keuken redelijk modern is ingericht valt de kast uit de toon.
Ik zou dat dus, vanzelfsprekend, graag anders zien.
'Meteen een volledig nieuwe keuken aanschaffen is zonde,' oordeelde W, terwijl hij de vaatwasser en inbouwoven inspecteerde. 'Dit is allemaal nog helemaal in orde. Kan nog zeker vijf jaar mee.'
Ik kreunde een beetje. Al was ik het natuurlijk wel met hem eens.
Maar ja. 
Die brave houtlook. Die strakke greepjes. De stevige RVS afzuigkap. Het was allemaal gewoon net niks. Hoe zielig moest dat arme groene kastje zich voelen, het pronkstuk tussen al dat degelijke geweld. Ik kon dit toch niet laten voortduren, wat een kwelling.
Thuis googelde ik een beetje op het laten maken van nieuwe frontjes. Dat was nog best een idee. Geen totale kapitaalvernietiging en de keuken zou met een kleine ingreep een geheel nieuw aangezicht krijgen.
'En dan doen we die frontjes dus groen, in dezelfde kleur als het oude kastje, dan krijgen we meer een geheel,' opperde ik tegen W.
Hij keek een beetje aarzelend.
Het was natuurlijk ook niet niks, zoiets moet even wennen, dat snap ik ook wel. In retrospect begrijp ik dan ook niet zo goed van mezelf dat ik op dit punt niet stopte om het idee even goed te laten weken.
'En dan plaatsen we achter het fornuis heel zachtroze tegeltjes,' peinsde ik door.
Zachtroze met oudgroen, een droomcombinatie, ik werd er zelf razend enthousiast van.
Maar W keek me aan of ik niet helemaal lekker was.
'Er komt niets met de kleur roze in mijn keuken,' besloot hij. 
'Nou ja zeg,' sputterde ik.

We gaan verhuizen. Niet ver, sterker nog, het nieuwe huis staat op kruipafstand. Dat is handig, we kennen de mensen uit de buurt al, ze vinden het allemaal enig, ze willen best een handje helpen met spullen sjouwen, of we de kruiwagen maar vast willen klaarzetten.
Maar zover is het nog niet. We krijgen over een maand de sleutel en tot die tijd zitten we in een soort vacuum. Zo voelt het. Ons eigen huis hebben we in de afgelopen weken verkoopklaar gemaakt en dat staat inmiddels op de verkoopsite maar we kunnen nog geen klussen doen in het nieuwe huis. Heel veel hoeft er niet te gebeuren maar toch. De vloer in de woonkamer moet wat opgelapt worden, een beetje schilderwerk, de keuken willen we graag iets anders, op de slaapkamers ligt nu een onhygiënische vloerbedekking en die moet eruit. We waren in dubio wat we voor het tapijt in de plaats wilden en bezochten een vloerenzaak maar ik vond het allemaal maar niks. 
'Ik wil eerst eens kijken wat er onder die vloerbedekking ligt, misschien is het hout wel nog helemaal goed,' zei ik tegen W, die professioneel tegen een PVC-paneeltje stond te tikken.
Hij knikte aarzelend. Ik vind al gauw iets authentiek. Hij vindt al gauw iets afgeleefde zooi.
Toen we vorige week even in het nieuwe huis rondliepen snelde ik naar boven en trok een punt vloerbedekking los. 
'W! Kijk dan! De vloer is fantastisch!' riep ik.
Originele jarendertig planken grijnsden me toe, puntgaaf. Een tikje vergrijsd maar niets dat een goede schuurbeurt en wat olie niet op zouden kunnen lossen. Fluitje van een cent! Zo gepiept!
W was het met me eens. Vergenoegd wreef ik in mijn handen. Het voelde alsof ik een belangrijke slag gewonnen had. Ik rolde de vloerbedekking netjes terug en vroeg me af of het te vroeg was om over een andere diepste wens te beginnen. Namelijk een donkergroene keuken.

De tweede linosnede over de vluchtelingencrisis. Hoe meer ik eraan werk hoe meer ik erover nadenk of het wel alleen over de vluchtelingen gaat. Kunst, literatuur, de maker is het middel. Het gaat zelden over waar het over gaat, de kunstenaar is de vertolker, het doorgeefluik, hij geeft het onderwerp zijn kleur mee, en meer: hij maakt wat hem raakt. 

Ik vind de vluchtelingencrisis verschrikkelijk en mensonterend. Erover schrijven lukt niet, daarvoor voel ik me niet vrij genoeg. Daarom deed ik wat ik misschien, uiteindelijk wel gewoon het beste kan, ik zette het om in beeld. Misschien zijn er mensen die denken dat het therapeutisch werkt, zoiets maken. Dat is niet zo, het is niet zo dat ik me nu opgelucht voel, alsof ik de ellende verteerd heb en weer door kan met mijn leven. Het is eerder zo dat de zwaarmoedigheid juist dichterbij is gekomen, ik heb haar onderzocht en een extra dimensie gegeven. Misschien dat als ik er meer maak, een serie bijvoorbeeld, ik langzaam doordring tot de essentie, het kan omvatten. Lichter zal het nooit worden, eenvoudigweg omdat het in zijn wezen afschuwelijk is.

Waarom ik zoveel van linosnede houd is onder andere het onvoorspelbare. Het is het materiaal dat voor een groot deel de uitkomst bepaalt, niet ik. Ik weet nooit precies hoe de afbeelding eruit komt te zien en dus is het inrollen elke keer weer spannend. Daar moet je tegen kunnen, ik balanceer altijd op de grens van liefde en hekel, de drempel om de spanning over te gaan mag niet te groot worden. Dit keer was het extra spannend omdat ik nieuwe technieken uitprobeerde, die lijnenachtergrond had ik nooit eerder zo gemaakt. Hoe meer spanning eraan vooraf gaat, hoe meer blijdschap er ontstaat als het goed heeft uitgepakt.