Het was een druk weekend. Zaterdag bezochten we dan eindelijk de expositie van Keith Haring waar we al zo lang naartoe wilden. Het was niet zo'n uitgebreide tentoonstelling qua collectie maar er was een doorlopende film over Harings leven te zien waar ik misschien wel het meest door geïnspireerd raakte. Op oude jaren tachtigbeelden was te zien hoe Haring aan de lopende band muren voltekende, kleding, boekjes, metrostations en lijven. Ik vond zijn werkwijze fascinerend, hij ging maar door, vooral bij de grote murals, gunde zich geen pauze, nam geen afstand van zijn werk, hij tekende alsof hij precies wist wat er moest komen. De lijnen dik en trefzeker, zonder enig spoortje twijfel, vet en zwart. Hij stierf jong, al op zijn eenendertigste, in zijn werk voelde ik al de haast. Misschien voelde hij het aan, hij moest in een half leven zijn volledige oeuvre maken, er was simpelweg geen ruimte voor gedraal.
Op zondag reden W en ik naar Utrecht, de kinderen stuurden ons op pad -ga nu maar, we redden ons wel- om een nieuwe eetkamerset te kopen. Dat klinkt nu heel volwassen en alsof we de boel op orde hebben, dat is niet zo. De oude keukentafel komt straks in mijn nieuwe atelier en we zijn al te laat met de aanschaf van iets nieuws dus naar alle waarschijnlijkheid zitten we de eerste weken in het nieuwe huis aan een plastic campingtafeltje te dineren.
Hoe dan ook, in Utrecht vonden we snel het zaakje dat we zochten, kozen een set uit en nog geen half uur later zaten we alweer in de auto terug naar huis.
Stiekem vind ik dit soort uitjes vooral fijn vanwege de reis, W en ik zijn allebei druk, we hebben altijd wel iets te doen, maar samen in de auto, vastgeklonken in onze stoelen, komen de mooiste gesprekken. We bespraken het nieuwe huis, de dingen die we straks als eerste gaan aanpakken als we de sleutel hebben, ik overwoog of ik misschien de gordijnen al zou gaan bestellen deze week, de maten had ik immers al opgemeten.
'Kan,' zei W. 'Waarom niet eigenlijk?'
Het was niet druk op de snelweg, het vlakke landschap rolde voorbij, sloten, weilanden, blauwe lucht, wolken.
Ik dacht na over de gordijnstoffen die we hadden bekeken, ik was daar niet zo gecharmeerd van. Ouwelijk, saai of juist te trendy, ik had nog niets gevonden dat me echt aansprak. 
'Alles is zo suf,' mopperde ik.
'Dan maak je toch zelf iets?' stelde W voor.
Ik dacht even na. 
'Gordijnen beschilderen?' vroeg ik.
'Ja. Waarom niet?'
'Oeh,' zei ik.
En ik voelde hoe een idee zich hongerig een weg door mijn hoofd begon te vreten.
Ik dacht aan Keith Haring en zijn maakdrang, hoe hij rusteloos met zijn kwast over de grond kroop, langs muren ging, elk oppervlak dat hij te pakken kon krijgen als canvas gebruikte.
'Dat ga ik doen,' zei ik.
De rest van de reis was het stil in de auto want ik moest nadenken over de gordijnen.

Het lied van de spreeuw staat op de shortlist voor de Jan Wolkersprijs. Ik voel me erg vereerd.

'Misschien is het nieuwe huis wel het huis waarin we doodgaan,' zeg ik tegen W.
We staan op de gordijnafdeling van een woonwinkel, ik hou een lap grofgeweven gele stof tegen het lamplicht.
'Getver, Oc,' antwoordt W. 'Moet dat nou?'
'Heb je het over het gordijn of over het doodgaan?' 
'Allebei,' grinnikt W.
Ergens in de afgelopen jaren, vanaf mijn veertigste denk ik, manifesteerde zich een zin in me die telkens terug blijft komen. Het is een lichtpaniekerige gedachte die op een willekeurige plaats, op een willekeurige tijd, in de auto, op feestjes, door mijn hoofd kan schieten: 
Maar ik weet helemaal niet hoe dat moet, oud worden.
Ik verbaas me erover dat de gedachte aan de ouderdom zich zo plotseling en vooral, zo buiten enige bewustheid erover, aan me heeft opgedrongen. Ik ben er nooit mee bezig geweest, met mijn leeftijd, maar goed, dat is misschien dan ook wel de crux. Als ik er wel mee bezig was geweest dan had ik me nu wellicht niet zo overvallen gevoeld.
Soms gaat de gedachte gepaard met een verontwaardigde bijgedachte: waarom heeft nooit iemand iets gezegd? Waarom heeft nooit iemand me gewaarschuwd? En dan realiseer ik me dat heel veel mensen iets hebben gezegd, maar dat ik daar nooit naar luisterde.
Het verlies van de jeugd gaat niet over het krijgen van grijze haren, wat rimpels hier en daar, vel dat ooit strakker zat. Of nou ja, natuurlijk ook wel een beetje. Ik kan me niet zo goed voorstellen hoe ik ga reageren als ik fysiek echt achteruitga, als de steeds ieler wordende stroom mannelijke aandacht volledig en voorgoed opdroogt, als mijn vruchtbaarheid stagneert, als ziekte en dood (meer en meedogenlozer) gaan huishouden om me heen.
Misschien zit ik nog in een tussenfase maar voor mij gaat het verlies van de jeugd op dit moment vooral over hoe keuzemogelijkheden inkrimpen, een brede stroom die naarmate de jaren verstrijken door een nauwe trechterhals moet. De keuzes die ik in de eerste helft van mijn leven heb gemaakt zijn niet meer omkeerbaar. Natuurlijk kan ik nog vanalles aanpakken, een nieuwe studie doen, een ander carrièrepad kiezen, als ik zou willen zou ik zes honden kunnen nemen, een hippiegemeenschap beginnen op Ibiza, op de juridische afdeling van de gemeente kunnen gaan werken. Er zijn mensen die op hun negentigste nog volledig het roer omgooiden, alles kan, maar laten we eerlijk zijn, de grootste levenslijnen zijn wel uitgestippeld en ik zal in de tweede helft voor een aanzienlijk deel moeten voortborduren op de beslissingen die ik voorheen heb genomen. 
'Het kopen van het nieuwe huis voelt een beetje alsof we onze jeugd hebben afgesloten' zeg ik tegen W.
We zijn de woonwinkel uitgewandeld, het is warm buiten, de zomer lijkt eindeloos dit jaar. Toch zie ik aan kleine tekenen dat de herfst er eigenlijk al is, de stand van de zon, de geur, het tikken van de eikels die uit de bomen vallen.
W slaat zijn arm om me heen.
'Ja, misschien is dat ook wel een beetje zo.'
Een licht gevoel van onvrijheid daalt over me neer. En tegelijkertijd voel ik hoe er zich in het nu, de nabije toekomst, een overdaad aan speelruimte openbaart. Een nieuw huis vol lege muren waar ik volledig mijn gang kan gaan om er iets nieuws en bijzonders van te maken.

'Pointillisme is toch een beetje het Diamond Painting van de negentiende eeuw hè.'
We zijn in museum Kröller Müller en mijn oudste dochter bekijkt met opgetrokken neus een Seurat.
'Haha,' zeg ik. 'Haha!'
We zijn een dagje op de Veluwe, dat doen we iedere zomer. W groeide er op, we woonden er vier jaar samen aan de voet van de Posbank, onze oudste werd er geboren, nu en dan moeten we even terug. We fietsen dan ook een flink stuk op de witte fietsen dwars door het nationale park, van het museum naar het Hubertusslot en met een grote lus weer terug. 
Onze oudste was anderhalf toen we naar Limburg verhuisden dus ze herinnert zich niets meer van haar tijd hier. Ik vraag me af hoe het werkt, of er in haar hoofd en lijf toch niet ergens iets opgeslagen ligt, de klanken van de taal hier, de geur van hei en stuifzand, misschien andere, nauwelijks benoembare dingen, verschillen die we amper doorhebben.
Op de heenweg had ze ons gewezen op de  bewegwijzeringsborden met Wageningen erop. Daar wil ze na dit schooljaar graag gaan studeren, biologie misschien, of iets anders, ze weet het nog niet zo goed. Het enige dat ze zeker weet is dat ze de sfeer op de universiteit erg prettig vond. 
Ik vind het een gek idee dat ze maar een half jaar in ons nieuwe huis zal wonen als ze alweer vertrekt. Daar kan ik me niet zo goed een voorstelling bij maken en dus doe ik maar een beetje alsof het er niet is. We zoeken samen een kleur uit voor op de muur van haar nieuwe kamer en bedenken welke gordijnen daar leuk bij staan.
Het is al betrekkelijk laat als we weer richting de auto fietsen. Niet ver van het pad staat het standbeeld van generaal De Wet in een zee van mul zand, het is bewolkt geworden, een paar druppels regen, het lijkt schemerig. Als ik afstap om een foto te maken hoor ik een vreemd gebrul uit de bossen in de verte komen. Ik kijk W en de kinderen aan, zij horen het ook. We staan allemaal stil om te luisteren, het duurt lang en het is een beetje onheilspellend, ik kan niet meteen thuisbrengen wat het voor geluid is. 
'Ik weet het! Het zijn de edelherten, het is burlen!' roept W dan.
Hij googelt meteen of dat al kan in deze tijd van het jaar, maar het klopt.
We blijven een poosje staan, de wind is aangetrokken maar de warmte stijgt nog op uit het asfalt van het pad en cirkelt om onze blote benen. Ik kijk naar mijn gezin, in de stilte van het heidegebied, in de weidsheid van de natuur en van de tijd, en sla het plaatje op. Het voelt alsof we aan de vooravond van veel veranderingen staan maar dit, nu, vandaag, de basis is. Het fundament van waaruit we, wat er ook gaat komen, altijd samenblijven.

De webshop is geopend. Bestellen kan via deze link.