Bij de bushalte zit een groepje rokende scholieren. De middelbare school ligt even verderop, dat is een rookvrije zone en dus klitten ze nu samen in het bushokje aan de grote, drukke weg. Ik loop erlangs als ze me roepen.
'Mevrouw, mevrouw, is dat hondje van u?'
Ik zie nog net hoe het zwarte hondje uitwijkt voor een brommer en gauw het grasveld voor de nieuwbouwwijk oprent. 
Ik schud mijn hoofd, ik heb het beestje nog nooit gezien. Hij is grijs om zijn snuit en zijn vacht heeft de beste tijd gehad. Omdat ik niemand in de buurt zie die zich om het beest bekommert loop ik er maar naartoe. Het is niet eens zo koud vandaag maar toch staat hij te trillen als een rietje, als ik te dichtbij kom schiet hij weg. Omdat hij steeds opnieuw richting dezelfde voordeur gaat besluit ik daar aan te bellen maar er is niemand thuis. Bij de buren aan weerszijden ook niet aan de de buren daar weer van ook niet. De gedachte dat het oude hondje vannacht buiten in de donkere, vochtige kou moet slapen geeft me een knoop in mijn maag.
Uiteindelijk gaat er zes huizen verder dan eindelijk een voordeur open. Gelukkig weet de mevrouw wie de baasjes zijn en ze neemt hem gauw mee naar binnen. Ik kijk haar woonkamer in, het ziet er lekker warm uit. 
Pak van mijn hart.
Opgelucht wandel ik door, de hoek om, richting het dorp. De man die me tegenmoet komt ken ik vaag, hij woont ergens in de buurt maar ik weet niet precies waar, zijn hond is van hetzelfde ras als de onze. Ik snap niet zo goed hoe het werkt maar als ik een hondengezicht zie dat op dat van Wiesje lijkt ben ik meteen vertederd. Ik ga op mijn knieën als de man me wil passeren en aai het beest.
'Jullie hebben dat huis op de heuvel gekocht hè,' zegt de man.
Ik knik, ik ben er inmiddels wel aan gewend dat de halve stad weet dat we dit huis hebben gekocht, ook al hebben wij in de meeste gevallen geen idee wie het zijn. Het is een opvallend huis in een van de oudste straten van de wijk, iedereen in de omgeving kent het wel.
Ik kriebel de hond tussen zijn oren, hij is er bij gaan liggen. We hebben duidelijk een band.
'Dat wordt wel een uitdaging qua energieverbruik,' zegt de man.
Dat is zo ongeveer de meest gemaakte opmerking in converstaties over de verhuizing. Ik weet nooit wat ik erop moet antwoorden. We zijn geen onnozele mensen, op zich weten we tamelijk goed wat er aan de hand is in de wereld. De huidige gasprijzen zijn ons niet ontgaan.
'Ach ja,' antwoord ik maar.
Er volgt een uiteenzetting over warmtepompen, zonnepanelen, airco's en zuinigheid. Ik knik glazig en trek een gek gezicht naar de hond. Hij kijkt begrijpend terug.
'Dus wij verbruiken nu nog maar de helft van het aantal kuubs gas tegenover een paar jaar geleden,' besluit de man zijn verhaal. 
Hij kijkt er trots bij.
'Nou,' zeg ik.
Als ik afscheid neem werpt de hond me nog een laatste blik toe. Verbeeld ik het me nu of zie ik iets van HELP ME in zijn oogopslag? Pas honderd meter verder realiseer ik me dat het beest het natuurlijk altijd koud heeft, in dat schraperige huishouden. Iedere nacht rillend op de betonnen vloer, de pootjes onder zich gevouwen. Ik moet me inhouden om niet terug te rennen en hem te bevrijden.

'Proficiat!' brult W als ik beneden kom. En nog een keer: 'Proficiat schatje!'
Hij glundert en geeft me een knuffel.
Razendsnel probeer ik na te gaan wat er aan de hand kan zijn, ik ben nog niet helemaal wakker maar ik weet toch zeker dat het vandaag niet onze trouwdag is, dat is pas in december. De dag van onze eerste kus dan? Nee, dat is op 23 mei.
Ik kom er niet uit. Verwonderd en een beetje schuldbewust onderga ik zijn omhelzing en ik kijk hem na terwijl hij in de garderobe verdwijnt.
'Ik heb een cadeautje voor je, om het te vieren,' roept hij uit de jassenkast.
Met een groot, slordig ingepakt pakket komt hij terug.
'Alsjeblieft.'
Aarzelend pak ik het uit, shit, wat ben ik vergeten, mijn hersenen kraken. Er is niemand jarig, ik heb niks gewonnen, er is geen jubileum.
W amuseert zich kostelijk om mijn vragende blik, hij grijnst terwijl ik het plakband voorzichtig lostrek.
'Het is een pimpelmezenkast,' roept hij, nog voor ik het laatste vel papier helemaal heb weggetrokken.
'Wat LEUK,' zeg ik. 'Maar eh, waaróm?'
Dan zet hij een plechtig gezicht op. Een poosje geleden had hij zich ineens gerealiseerd dat er ergens dit jaar een moment moest zijn dat hij exact zijn halve leven bij mij is. Hij was het gaan uitrekenen en voilà.
'Nou ja, die dag is dus vandaag, 22 september 2022.'
Ik schiet in de lach.
'Wat lief,' zeg ik.
Ik doe de klep van de mezenkast open en snuif de geur op, het is een mooie, degelijk getimmerd, geschilderd in grijsgroen, de kleur waar ik van hou. 
'Voor onze nieuwe tuin.'
Ik ben dol op mezen en heb er lang in geïnvesteerd dat er een flinke kolonie in onze achtertuin kwam wonen. In de grote plataan waar ik vanuit mijn werktafel op uitkijk heb ik jaren geleden een broedkast gehangen en daar komt elk voorjaar wel een nest in. Live entertainment is dat, het hele jaar door vliegen de meesjes die zijn geboren in onze boom heen en weer tussen de heg en de druivenstruiken. Ik had al een beetje sip bedacht dat ik mijn volkje wel zal gaan missen.
'Hé maar ik zit natuurlijk vandaag nog niet op de helft,' besef ik dan.
Ik ben een jaar ouder dan W, ik heb wat langer de tijd nodig om tot het midden te komen. 
Dat heeft hij natuurlijk ook uitgerekend, mijn helft valt pas komend jaar.
Een gek idee eigenlijk. De helft van onze levens hebben we samen doorgebracht. Vanaf nu zijn we langer bij elkaar dan dat we alleen zijn geweest.
Ik moet ineens aan de bomen denken die langs ons vaste rondje bij de Duitse berg staan, hun stammen zijn in elkaar vergroeid tot halverwege, vandaaruit komen de twee stammen los en verbreden ze zich tot twee volwaardige kruinen. De afzonderlijke delen loshalen zou niet kunnen, de kernen zijn één geworden.
'Dankjewel,' zeg ik tegen W.
Hij moet lachen. 'Ach, het was een maar een kleinigheidje, die mezenkast.'
'Voor de helft van je leven bedoel ik.'
'Graag gedaan.'

Er zijn weer nieuwe tassen op voorraad. De tassen zijn geproduceerd met aandacht voor natuur en mileu, de uil is er met de zeefdruktechniek op aangebracht. In drie prachtige kleuren verkrijgbaar: ambergeel, aarderood en blauw. De tas kost 21,50 exclusief verzendkosten en je vindt hem in de webshop.

'We hadden misschien beter een nieuw huis kunnen kopen in Amsterdam in plaats van hier in de buurt,' zeg ik.
Ik blader in mijn agenda, de komende twee maanden moet ik zo vaak in de randstad zijn dat ik zo ongeveer mijn bed in de trein kan neerzetten. Ik voel een licht verlangen opkomen, hoe fijn zou het zijn om er echt een poosje te gaan wonen en eens zonder gedoe mee te kunnen doen met alles. 
'Haha,' zegt W, 'jij in Amsterdam, je zou er doodongelukkig worden.'
Ik mok een beetje.
Ik zie mezelf graag als een wereldburger. Sophisticated, elegant en helemaal niet als provinciaal die ik natuurlijk ben.
Met mijn moestuin. En mijn bijenvolken. En mijn dagelijkse wandeling door de modder.
Er zit in een vreemde discrepantie in me. Als iets ver weg en onbereikbaar lijkt kan ik ontzettend zeker weten dat ik iets wil. Een verre reis maken, in een wereldstad gaan wonen, dan voel ik de lichtende vrijheid door mijn lijf gieren en zie ik mezelf op een bankje in Central Park zitten of werken in een atelier in Berlijn. Maar zodra een plan concreet zou worden en ik de werkelijkheid zie (verslaafde zwervers die om mijn bankje scharrelen, een tochtig atelier in een dubieuze buurt) haak ik af. 
Ik heb een strak dagritme. Elke ochtend begin ik vroeg met praktische klussen, bestellingen inpakken, een ritje naar de verpakkingsgroothandel, afdrukken maken. De tweede helft van de ochtend werk ik schetsen uit of guts ik verder aan een linoplaat. In de middag neem ik altijd een poosje rust om ideeën uit te denken. Dan ga ik naar de post, beantwoord ik mailtjes en mijn vaste regel is dat ik na vijf uur in de avond niet meer mag werken. Als ik dat wel doe raakt mijn hoofd te opgewonden en dat beïnvloedt mijn nachtrust. Toch, of misschien wel juist daardoor, komt na vijf uur de grootste inspiratie. Het is de meest open, ongebonden inspiratie die er is, omdat ik er niets mee mag van mezelf denkt mijn brein buiten alle kaders van wat praktisch mogelijk is en krijg ik het gevoel dat ik alles kan maken.
Net als bij het idee van het maken van verre reizen of een huis kopen in Amsterdam, is de afwezigheid van het concrete de prikkel voor het overweldigende gevoel van vrijheid. Het is een vrijheid die ik als alles werkelijkheid zou worden nooit zo zou ervaren. 
Ik blader in mijn agenda naar komend weekend. De druivenpluk in de familiewijngaard staat gepland. Niks waar ik zo van houd als om in het septemberse strijklicht met mijn handen langs de vaste, uitgerijpte druiventrossen te gaan, zo vol sap dat ze bijna knappen. De aanblik van de kisten oogst na een lange dag werken, mijn schoenen nat van het najaarsvocht.
Wat dichtbij is moet het meeste verheugen opwekken, al het andere is dromen.

Na een lange, droge zomer is de regen dan eindelijk gekomen. Het najaar en de winter zijn mijn favoriete seizoenen, ik hou van fris weer, ik hou ervan als de randen van de dag steeds vroeger vallen. In de zomer is alles schel, lawaaiig en overbelicht, alles klappert in mijn hoofd, ik kan slecht tegen hitte, en zo rond half augustus ben ik doorgaans gesloopt. Als het najaar komt, komt de rust in me weer, de langere avonden zijn een beetje als een fluwelen deken die de geluiden en het licht absorberen, het ratelen in mijn hoofd wordt langzaam gedempt. Ik hou ervan om lange wandelingen te maken in een natuur die terug in zichzelf keert, de bermbloemen die verkleuren naar zachte tinten, de waas die in de schemer over de velden trekt.
Het wordt een spannende herfst, de kinderen zijn gestart in respectievelijk hun eindexamenjaar en de brugklas, het nieuwe huis komt eraan en in mijn werk culmineren alle lijnen die vanaf oktober vorig jaar zijn ingezet bij het uitkomen van Het lied van de spreeuw precies in deze periode. Ik bedenk welke kleren ik aan moet naar het kinderboekenbal, zoek uit welke internationale trein ik moet nemen naar de Buchmesse in Frankfurt en peins over hoe ik op tijd bij de uitreiking van de Jan Wolkersprijs kan komen.
Afgelopen week kwam E even langs, E studeerde een jaar geleden af aan de kunstacademie, ze is erg getalenteerd en timmert goed aan de weg met haar werk. Ze werkt op dit moment in een prachtige residentie in Duitsland en deed net een aanvraag voor een werkplek in Japan.
'Je leeft mijn gedroomde leven,' zei ik tegen haar, we zaten aan mijn werktafel, onze handen vol inkt, ze had me geholpen met afdrukken.
Toen ik zo oud was als zij had ik geen enkel benul van wat ik wilde en welke betekenis ik had in de wereld. De kunst kwam pas laat in mijn leven, of meer: ik opende de poort naar mijn kunst pas laat. Daar heb ik lang spijt van gehad en tegelijkertijd weet ik dat het nu eenmaal zo is. Dat dit de manier is geweest die bij mij past, een traag opkomende, organische weg. Soms pieker ik erover of ik niet al verder in mijn proces had kunnen zijn als ik wel eerder was begonnen maar eigenlijk denk ik dat er voor alles een tijd en een moment is. Als ik eerder was begonnen was ik wellicht op hetzelfde punt aanbeland als waar ik nu zit. Het alternatieve, parallelle leven bestaat niet. Dit is wat het is en het is goed.
Zojuist kreeg ik een mailtje van de samensteller van het radioprogramma waarin de Jan Wolkersprijs wordt uitgereikt, de uitzending zal in Oegstgeest zijn, de geboorteplaats van Wolkers. Ik ben er nog nooit geweest maar al sinds mijn studententijd heb ik ernaar verlangd er eens naartoe te gaan. Ik had een grote voorliefde voor Wolkers, hoewel ik in die jaren nog weinig zelfbewust was, herkende ik denk ik toch al zijn liefde voor zowel woord als beeld en zijn hang naar de natuur. Iets moet er toen al geresoneerd hebben.
En terwijl ik de mail beantwoordde realiseerde ik het me.
Ik leef mijn gedroomde leven zelf.