Ik dagdroom de laatste tijd vaak dat ik een vogeltje heb.
Een parkietje, op mijn werkkamer. Hij mag lekker de hele dag los rondvliegen en als ik zit te typen komt hij op het toetsenbord zitten, zijn kopje schuin alsof hij wil zeggen: wat maak je toch een drukte, baasje. Af en toe zit hij op mijn schouder en bijt hij in mijn oorlel met zijn kleine, kromme snaveltje.
Laatst sprak ik met iemand over de eeuwige strijd tussen het beeldende en het schrijven. Soms lijkt het wel alsof ik ooit eens doorkliefd ben door een vlijmscherp mes, en er toen twee kanten zijn onstaan: de visuele kant en de verbale kant. Het zijn twee aparte organen geworden die zich onafhankelijk van elkaar hebben ontwikkeld, en waartussen maar moeizaam -of eigenlijk geen- connectie plaatsvindt. Als ik schrijf wil ik beelden maken en als ik teken of schilder, schrijf ik ondertussen mentaal. Soms zou ik willen dat ik het tegelijkertijd kon doen, in één en dezelfde handeling. 
Ik weet trouwens al hoe ik hem ga noemen, de parkiet: Sjors. Zo heette het parkietje dat ik vroeger had ook, dat lijkt me lekker vertrouwd. 
Sjors komt er nooit echt hoor, dat gefladder, ik moet er niet aan denken. Soms is het leuker om over iets na te denken dan om het daadwerkelijk te hebben.

Je moet weten dat hij er ligt, de kleine witte herberg in het bos.
Vlak bij de Duitse grens, het is een beetje een uithoek, aan de rand van het land. Als je het naastgelegen zandpad inloopt, kom je bij de grafheuvels, bij de restanten van een grote Romeinse weg en bij Grietjens Gericht. Hier stond in vroeger tijden de galg. De galg stond op een van de grafheuvels als extra straf voor de misdadiger die werd verhangen, het moest er spoken, al die heidense zielen moesten er nog altijd ronddolen. Geen fijn vooruitzicht voor het hiernamaals.
In 1651 werd de dienstmeid Grietje onthoofd en haar lichaam werd vastgezet op een paal bij de galg. Ze was door een knecht verkracht en had op de pijnbank bekend dat ze haar pasgeboren kind door verstikking om het leven had gebracht.
Ja, zo ging dat in die dagen.
Gelukkig zijn de tijden veranderd en leven we nu in een heel beschaafde wereld. 
Zo mogen de mensen uit de omtrek graag op luie zondagen verpozen bij de kleine witte herberg. En ach, het is niet chic of trendy daar. Het is meer een woonkamertje. Op de vloer liggen ruwe houten planken, vanaf de muren kijkt opgezet wild je aan. Er zijn lange tafels waar iedereen gewoon aanschuift. Als je de herberg binnenloopt heb je altijd het gevoel dat er een hele familie zit, dat iedereen elkaar kent en dat jij de nieuweling bent. Maar zodra je zit, hoor je erbij.
Vanaf dat moment is het moeilijk om weer weg te gaan.
Ik denk altijd dat het het verleden is, dat zo trekt.

Als ik slaap, is het taalgebied in mijn hoofd altijd erg actief.
Zo was er een nacht waarin ik droomde dat er een nieuwe spellingswet was aangenomen. De belangrijkste wijziging was de nieuwe spelling van het woord Hartstikke; dat werd nu Harske. De commissie had daartoe besloten vanwege de verregaande fonologische inburgering van het woord Harske. 
Badend in het zweet werd ik wakker.
Afgelopen week had ik een mooie droom. Er was een nieuw soort winkel geopend, een supermarkt, deze was speciaal voor autistische mensen. Boven de deur stond een groot bord met de naam van de zaak: HIER IST VOOR DE AUTIST. Ik herinner me dat ik in mijn slaap besloot dat ik de bedenker van de leus een compliment moest geven, ik had het zelf niet beter kunnen verzinnen.
Verder was ik erg verheugd over het concept van de nieuwe winkel. In HIER IST VOOR DE AUTIST veranderde nooit iets. Altijd hetzelfde vriendelijke winkelmeisje bij de broodafdeling en het assortiment bleef voor altijd ongewijzigd. Leek me heerlijk rustgevend.
Het is wachten tot iemand het idee oppikt, wat mij betreft.

Via twitter kreeg ik een berichtje.
'Ik sta hier in de boekwinkel om Voorland te kopen maar het is kwijt. Ze denken dat het gestolen is.'
Nou zeg. 
Wie steelt er nou een boek? Wie steelt er nou mijn boek?
Ik kreeg een visioen van een slinkse gauwdief die met een grote stapel Voorlands de winkel uitrende. (Op de hoek van de straat stond een veldwachter met een grote gummiknuppel, hij vatte de crimineel in de kraag en sprak hem vermanend toe, alles kwam goed. Mijn visioenen zijn doorgaans erg optimistisch.)
Het voorval riep nogal wat vragen bij me op.
Is het een slecht teken dat je boek gestolen wordt of juist een heel goed? Heeft de dief speciaal mijn boek uitgekozen om te stelen of maakte het hem niet uit? Stel dat hij speciaal mijn boek stal, was er dan misschien iets heel treurigs aan de hand? Hij wilde zo graag Voorland lezen, maar hij was al maanden zonder werk, geld om te deugdzaam eten had hij zelfs niet. Alle dagen droge macaroni. De hunkering naar literatuur werd te sterk. In de winkel liet hij zijn vinger over de glanzende omslag glijden. Ten einde raad stopte hij het snel onder zijn jas. Hij kon niet anders!
Tja.
Zo iemand moet je niet straffen, vind ik. Integendeel. Honger naar literatuur moet juist beloond worden. 
Maar goed.
Misschien was de dief wel gewoon een kleptomaan.
Nog nooit van Voorland gehoord, bij thuiskomst ging het meteen in de oud papierbak.
Dat kan natuurlijk ook.

De schrijver liet zijn ogen over mijn nauwsluitende jurk glijden, zijn lippen krulden op. Uiteindelijk bleef zijn blik haken op mijn enkels, hoge hakken, zwart suède.
Ik nam een slok van mijn bier. Hij fronste grijnzend. Ik had net verteld dat ik weer in Limburg woon, de regio waar ik ook opgegroeid ben.
Ik gun je van harte dat je er ooit weer weg gaat, de wereld is zoveel groter dan Limburg.
Hij had gelijk, natuurlijk. De wereld is zoveel meer dan het kleine stukje waarop ik me beweeg. Hoe mooi zou het zijn om de aardbol te ontdekken, verre landen, bergketens, rivieren en steden. Alles bekijken, alles zien.
Maar het doet er niet toe, niet voor mij. Het gaat niet om de geografie, de provincie of het land. Het gaat nooit om de plek. Ik kan verhuizen naar Amerika, Australië, er gaan wonen, er werken. Maar uiteindelijk, als de mist is opgetrokken, ben ik het gewoon zelf die ontdekt moet worden. 
De schrijver haalde zijn hand door zijn haar, hij lachte. Zijn tanden stonden een beetje scheef zag ik.
Ik vertelde over mijn grootste reizen; de wandelingen die ik maak in het land van mijn geboortegrond. Waar ik de geur ruik van het verleden, van mijn familie, waar ik bij iedere voetstap die ik zet meer nadenk over mijn herkomst. Het leert me meer dan welke expeditie ook.
Misschien ga ik ooit nog weg, zei ik.
Misschien.

(De foto is van Jacques Peeters en te zien in Odapark.)